Bertie Steur (51) ontmoette haar vrouw Rosita in 2014 tijdens de speeddates in ‘Boer zoekt Vrouw’ en in 2017 sloeg de vonk opnieuw over. De boerin zit iedere week klaar voor een nieuwe aflevering van het veertiende seizoen. In deze rubriek deelt ze haar bevindingen.
Hallo allemaal,
Het veertiende seizoen van Boer zoekt Vrouw is begonnen en ik moet toegeven: het was even wennen. We zien Yvon niet meer uitgebreid met stapels brieven door het land trekken. Kijkers wilden meer vaart in het programma en dat hebben ze gekregen. Als je weet hoeveel brieven elke boer ontvangt, wordt het al snel een soort competitie. En laten we eerlijk zijn: liefde als wedstrijd voelt toch een beetje gek. Al kon je bij boer Jan, gezien de hoeveelheid vrouwen om hem heen, wel raden hoeveel brieven hij had ontvangen.
Maar genoeg over die brieven.
Voorbereiding
De boeren hadden zich op hun eigen manier voorbereid op de speeddates. Een spiekbriefje kan dan best handig zijn, want zodra de brieven zijn gelezen en een selectie is gemaakt, moeten ze weer ingeleverd worden. Logisch, want een programma als Boer zoekt Vrouw wil natuurlijk niet dat een boer stiekem alvast contact zoekt met één van zijn kandidaten. Pas tijdens de speeddates krijgen ze de brieven terug. Een geheugensteuntje, zoals Jans ranking of Martijns notities, is zeker geen overbodige luxe.
De speeddates
Vanaf de bank heb ik weer genoten van de typische Boer zoekt Vrouw–speeddates: van gezellig en spontaan tot ronduit ongemakkelijk. En eerlijk is eerlijk, sommige gesprekken mogen best ingekort worden, voor zowel de kijker als de deelnemer zelf. Echte vonken zag ik nog niet overspringen. Dit had ik zelf in mijn eigen seizoen wel direct met Roos. Of bij Herman uit Frankrijk en zijn Fleur, daar leek direct iets moois op te bloeien. Maar goed, wat niet is, kan nog komen.
Opvallende dates
Twee dates zijn me in het bijzonder bijgebleven. Laten we beginnen met Wimke en Roel. Of beter gezegd: Wimke en haar Museumkaart. Ik moest er stiekem om lachen, vooral toen Roel aan de andere boeren opbiechtte dat hij een noodvraag had bedacht: “Wat doe je op een vrije dag?” Wimke antwoordde droogjes dat ze ‘iets moest’ en dus maar een Museumkaart had genomen. Tja, zo verkoop je het natuurlijk niet. Iets meer enthousiasme had haar misschien wat pluspunten opgeleverd. En wie weet, als ze Feyenoordsupporter was geweest, had ze alsnog een streepje voor gehad bij Roel. Maar dat bleef onduidelijk.
Dan was er nog een dame die haar toekomst met de boer al helemaal had uitgestippeld. Anita had zelfs hun citytrip naar Málaga in gedachten al helemaal gepland. Persoonlijk krijg ik daar de kriebels van. Yvon voelde dat ook aan en besloot er maar even op door te vragen. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen manier om indruk te maken, maar dit voelde wat te vooruitstrevend.
Klassieke valkuilen
Het blijft me verbazen: elk seizoen zit er wel iemand tussen die zich pas na het schrijven van de brief realiseert dat afstand een ding is. Dit keer was het Tanja. Ze wist van tevoren dat Jan in Groningen woont en zij in Zeeland, maar nu werd ineens duidelijk hoe ver dat eigenlijk is. Misschien iets om eerder over na te denken?
En dan was er nog Grietje, een andere kandidaat van Jan, die bang is voor koeien. Tja, dat is bij een melkveeboer niet echt een klein detail. Hoe had ze dat voor zich gezien? Altijd op veilige afstand van de stal blijven? Alleen achter het voerhek staan? Maar misschien had ze zich laten meeslepen door Jans oproep waarin hij zei dat hij nog iets van de wereld wilde zien. Misschien zag ze zichzelf meer als reispartner dan als boerin. Hoe dan ook, voor Jan, die maar twee vrouwen naar huis hoefde te sturen, werd de keuze op deze manier een stuk eenvoudiger.
Kortom: het was weer een leuke uitzending om naar te kijken. Voor nu sluit ik mijn eerste rubriek af en spring ik weer op de trekker. Ik ben erg benieuwd naar de volgende drie boeren.
Tot volgende week,
Bertie
