“Maud en Evert blijven samen na breuk in Boer zoekt Vrouw: ‘Gelukkig dat jij niet mijn partner bent!’”

“Logisch, wat jullie met mij hebben, heb ik met anderen. Ik zat heerlijk te smullen van het seizoen van Winter vol liefde. Maar ja, ondertussen kunnen de deelnemers van dat programma óók niet meer naar de supermarkt, weet je wel? Niet dat dat zo’n drama is, maar toch denk ik wel eens, had ik dat maar niet. Ik vind het lekker om anoniem te zijn.”

Media buiten de deur

Als Maud de telefoon opneemt, is ze snel duidelijk; laat de media maar buiten de deur blijven, want die kennen mij nu wel. Helaas voor Maud kan ze erg goed vertellen, reflecteren en duiden. In bijna elke zin zit iets prikkelends, iets herkenbaars. Dus we proberen het nog even.

“Mensen herkennen me en nemen me dan vaak mee in hun verbazing. Ik ken jou! Waar ken ik jou van? Van de yoga? Van de breiclub?” Evert zegt dan gewoon: “Ja, je kent me van de tennis. Ik zeg uiteindelijk dat het van Boer zoekt vrouw is. En dan schrikken mensen, alsof ze zich schamen dat ze kijken of ons aanspreken. Ik vind het moeilijk om aan dat programma gelinkt te zijn, vind het boerenleven daarentegen fantastisch. Maar of ik nou in jullie boek wil? Nee, ik denk het niet. Ik snap dat je kandidaten langs gaat, hoor. Maar ik ben zomaar een troela die gereageerd heeft op een boer, die gewoon maar verliefd werd op Evert. En die relatie is ook nog eens over.”

‘Dit stelt niks voor’

Maud gaat erover nadenken. Een week later neemt ze de telefoon weer op. “Oh jee, ik zie je naam staan, maar ik heb helemaal niet nagedacht over het boek.’ Weer ontstaat er een gesprek. ‘Kijk, als ik nou iets heel goeds had gedaan, waar ik trots op was, dan wilde ik dat ook wel uiten en dan wilde ik ook in jullie boek. Maar dit stelt niks voor. Snap je wat ik bedoel? Nou ja, misschien wil Evert, die ligt hier op de bank mee te luisteren.”

Maud is even stil. “Evert?” vraagt ze. En dan, in de telefoon: “Hij staat er niet vervelend tegenover.”

Evert en Maud

Vijf dagen later zwaait Maud (53) een donkergroene deur open. Een lach van oor tot oor. “Evert komt eraan,” zegt ze, terwijl ze door de brede gang naar een lichte, moderne woonkamer met open keuken loopt. Ze zet koffie en thee, wijst gastvrij naar chocolaatjes in tulpvorm op tafel. Daarna gaat ze zitten. “Neem gerust. We moeten ondertussen een koe in de gaten houden, die kan elk moment kalveren.”

Evert (62) doet eind 2021 mee aan het twaalfde seizoen van Boer zoekt vrouw. Hij is dan 58; een grote man met een twinkeling in z’n ogen, iets wat meerdere briefschrijfsters benadrukken. Samen met zijn broer Koop bestiert hij een boerderij met 230 melkkoeien plus 185 stuks jongvee. Als hun ouders kort na elkaar overlijden, besluit zus Henriët om Evert op te geven voor Boer zoekt vrouw.

‘Wij zijn héél leuk samen’

Snel nadat Yvon Jaspers de brieven komt brengen − Evert krijgt er 66 − springt één brief eruit. Ene Maud uit Heemstede heeft haar tekst ingesproken. De kijker ziet hoe Evert met een koptelefoon op de brief afluistert. Ook ziet de kijker Maud, die die brief vanuit een hangmat in haar huis voorleest. “Evert, wij zijn denk ik héél leuk samen. Het moet raar voor jou zijn dat ik meteen als binnenkomer tegen jou zeg: wij zijn denk ik heel leuk samen. Je hebt geen idee wat voor type ik ben. Maar ik heb je gezien, gehoord en begrepen.”

Evert is tegenover Maud aangeschoven aan tafel. Hij schenkt koffie in voor zichzelf in een mok met zwart-witte koeien. Op basis van de beelden in Boer zoekt vrouw verwacht je een zwijgzame, enigszins schuchtere man. Hij blijkt allesbehalve. “Ik had al eerder nagedacht of ik zou willen meedoen, ik keek graag naar het programma. Toen was ik denk ik 42, was m’n relatie net stukgelopen. Maar ja, het is altijd wat, ik moet twee keer per dag melken, er wordt haast elke dag een kalfje geboren.”

Eerst naar het plaatje

Maud gaat bij de barende koe kijken. “Ik vind haar een beetje mekkeren.” Via een deur in de gang loopt ze via een tussenruimte waar laarzen staan en het naar dieren ruikt naar de stal. Maud loopt op haar tenen naar een zacht murmelende Nummer 176. Die hoort haar toch en draait het hoofd. Ze staat met haar achterste naar het hek, uit de koeienvulva komt slijm en bloed. Het is nog niet zover. Er komen zo’n 250 kalveren per jaar ter wereld bij Evert. “De wekker staat dus elke nacht om ze goed in de gaten te kunnen houden.’ Maud trekt een gezicht. ‘Daar kan ik nog steeds niet aan wennen. Altijd die gebroken nachten. Maar ja, ik maak me snel zorgen, dus ik ga er ook uit. En daarna staan we rond zes uur ’s morgens weer te melken.”

Maar goed, de brieven uit Boer zoekt vrouw, dus. Waar Evert naar keek? Maud weet het wel. “Je kijkt toch eerst naar het plaatje, de foto.” Evert kijkt haar aan.
Maud: “Ja, je kijkt of je iets in haar ogen ziet, je zoekt een gezichtsuitdrukking.” Dat kan Evert beamen. “Op de foto zie je een stukje gevoel.”
Maud: “Ja en – oh, ik mag me hier helemaal niet mee bemoeien − maar je ziet ook weleens dat vrouwen een foto meesturen waarbij ze op de divan liggen in een halve bikini.”
Evert: “Dat past niet bij mij. Ik vind het ook niet fijn als er veel van dat spul’ − Evert aait met zijn vingertoppen over zijn wangen − ‘op haar gezicht zit. Nou ja, dat anderen dat mooi vinden, is prima, maar ik vind dat niet mooi.”

Zonder ervaring

Maud denkt destijds bij het schrijven dat ze een beetje moet opvallen. “En dus begon ik met die zin. Ik dacht: als ik jouw eigenschappen zie, en ik ken de mijne, dan krijgen we iets leuks samen. Ik had totaal geen ervaring met een boer of een boerderij. Het leek me heel mooi.” Maud valt op, zegt Evert, want: “Heel leuk, spontaan. De foto die erbij zat, was gewoon Maud. Ze had er niet over nagedacht, geen mooie kleding aangedaan, geen poespas, ze maakte gewoon zo, pats, een foto.”

Bijzondere ontmoeting

De scène tijdens de speeddates waarin Evert en Maud elkaar ontmoeten, is haast legendarisch. Zo zagen we een eerste ontmoeting tussen een boer en zijn date nog nooit. Evert staat in een kas en terwijl Maud door de deur naar binnen loopt, zegt ze: “Hoi. Wat léúk jou te zien.” Evert vraagt: “Ja?” Maud strekt haar handen uit, zegt: “Even kijken of je het echt bent, ja, je bent het echt.” “Ja,” mompelt Evert, en Maud strekt haar handen opnieuw uit. “Mag ik je handen vasthouden”, vraagt ze. “Ja, mag,” zegt Evert, terwijl ze voor het eerst hand in hand staan. “Móóie handen, echte knotsen,” zegt Maud terwijl ze Everts handen met de hare optilt. “Gaat het?” vraagt ze. “Ja met mij wel, met jou ook?” antwoordt Evert. Als hij even later de timer zet − een date mag maar vijf minuten duren − zegt hij: “Ik zal ’m op zes minuten zetten.”

Ik ben niet zo makkelijk

Evert kiest Maud, Nans en Cora om mee de logeerweek in te gaan. Een hartstikke leuke week, vinden ze. Ook ingewikkeld. Maud: “Ik vond het met die crew gezellig. Maar ik ben niet zo makkelijk, ik maak niet zo snel vrienden. En ineens zit je met twee vreemde vrouwen in het huis van een man die je niet kent, maar wel wilt leren kennen. Ik vond het vermoeiend.”

Alleen ’s nachts zijn er geen camera’s. Maud: “Het was ons echt verboden nog met de boer te praten na de draaidag.”
Evert: “Ik mocht van de makers niet laten merken of ik een voorkeur had voor de één of de ander.”
Maud: “Yvon was daar streng over geweest tegen je. Daar ben je van onder de indruk geweest.”
Evert: “Met een vingertje omhoog zei ze: Laat het níet merken. En dat probeerde ik ook.“

‘We vinden het heel jammer’

Het weekend na de afsluitende citytrip in Split komt Maud op de boerderij bij Evert, voor het eerst zonder camera’s. Al snel trekt ze bij hem in. Het leven op de boerderij in Drenthe went snel, Maud mist de Randstad niet. Na een periode van stilte brengt de omroep in september 2024 het nieuws dat het stel niet langer een stel is. Een golf van teleurstelling trekt door de fanbase van het programma. Waarom was het dan tóch niet wat de kijker wel dacht te hebben gezien? De twee kijken elkaar aan.

Maud: “Jij was nooit echt hoteldebotel. En ik wel. En op een gegeven moment voelde ik: nee, het zit er niet. Op een gegeven moment hield het op.” 
Evert, terwijl hij Maud aankijkt: “Ik vind het wel heel jammer.”
Maud: “Ja, ik ook. We vinden het allebei zó jammer.”
Evert: “Je kunt er niks mee. Je kunt het ook niet dwingen. Het is een bepaald gevoel dat mist. Ik vind het wél heel fijn om haar om me heen te hebben.”

De liefde is moeilijk

Maud: “Ik ben wel blij dat je m’n partner niet bent.’ Lachend: ‘Ja, dat klinkt heel lullig. Maar het is een soort zorg minder voor mij. Als je mijn partner bent, verwacht ik gewoon andere dingen, dan verwacht ik meer van een man. Maar nu, voor een vriend… Doe lekker je ding, doe het op jouw manier. Voor de buitenwereld zag het er allemaal leuk uit, maar het ging moeizaam, allemaal.”

Het duurde een poosje voor ze de knoop doorhakten. Ze hebben er allebei op gemopperd dat het niet wilde lukken, zegt Maud. “Evert heeft het op tijd aangegeven, dat hij iets niet voelde. Stonden we daar, jij in je overall, en dan stond daar echt de boer voor m’n neus. Zoals ik hem het leukst vind. En die boer zei dan tegen mij: ‘Ik vind het zo jammer, maar ik voel het niet. Het is er niet.’ En ik maar doorgaan: misschien komt het wel.”

Evert: “We hebben het leuk, altijd. Ik heb veel bij mezelf nagedacht: Had ik beter mijn best moeten doen?”
Maud: “En nu wil ik ook niet meer. Op een gegeven moment kwam hij er nog een keer op terug, wilde er nog een keer voor gaan. Toen dacht ik: nou nee, het is wel klaar. Bij elkaar blijven om maar met iemand te zijn, dat kan ik echt niet. Ingewikkeld hè? De liefde is moeilijk.”

‘Eindelijk is de roze bril af’

Evert en Maud kijken elkaar aan. Hun woorden verrassen elkaar niet. Alsof elke zin, elk gevoel, onderling al genoeg is uitgesproken.
Maud: “Eindelijk is de roze bril af. Jij bent niet mijn man. En ik ben niet jouw vrouw.”

Het samenleven stopte niet. Maud woont nog steeds bij Evert. Hij ontfermt zich over de boerderij, zij over het huishouden. “En daar heb ik een hekel aan,’ zegt ze. ‘Dus ik loop weleens te foeteren als ik weer ga koken. Hij zegt dan: ‘Ik snap niet dat jij je daar zo kwaad om kan maken.’ En dan denk ik: jij doet alleen wat je leuk vindt, de boerderij.”

Evert: “Ik snap niet dat jij je zo druk kunt maken over dingen. Ik word niet boos op” − Evert kijkt om zich heen, z’n blik blijft hangen op de mok in z’n handen − “de koffie, of zo”.
Maud: “In de stal is het altijd prima. Heerlijk. Daar is Evert ook helemaal thuis. Hij weet hoe hij zich moet bewegen, hij weet hoe het werkt, hoe hij het wil.”
Evert: “Ik ben ook wel een perfectionist.”

Maud: “De boerderij vind ik geweldig. Maar ik ben dus eigenlijk gewoon een huisvrouw geworden. Ik bedacht me later pas dat veel boeren in Boer zoekt vrouw een huisvrouw zoeken. Die de boel runt, de boodschappen doet, hen het mogelijk maakt zo hard te werken.’ Evert lacht. Maud reageert naar hem, bevlogen: ‘Kun je lachen, maar we hebben het hier allemaal over gehad. Ik wil dat achteraf eigenlijk niet, dat ben ik niet.”

‘Ik vind het moeilijk dat ze weggaat’

De barende koe komt ter sprake. “Ze zullen toch wel bellen?” vraagt Maud zich af, over de broers van Evert, die een oogje in het zeil houden. Maud besluit te gaan kijken. Binnen een vloek en een zucht staat ze bij Nummer 176. Die loeit zachtjes. Onder haar staart komt een kleine, roze bol tevoorschijn. “Pootjesblaas”, zegt Maud. “Dat betekent dat de pootjes eraan komen. Maar ze staat nog rechtop, dus het gaat nog niet nú beginnen.”

Ondertussen vertelt ze dat ze bezig is met het zoeken naar een eigen huis, ergens in de buurt. “Deze situatie werkt voor nu, maar dit blijven we niet doen. Evert wil bovendien graag nog een keer verliefd worden, en ik gun hem dat ook zó. Zet dat maar in je boek: Evert zoekt nog een leuke vrouw. Wel eentje die een foto toevoegt als ze hem schrijft, ik hoop dat vrouwen dat in hun oren knopen.”

Evert lacht, wat verlegen. Maar ja, beaamt hij, hij zou graag een leuke vrouw ontmoeten om zijn leven mee te delen. “Ik vind het wel moeilijk dat Maud weggaat. Ze is echt mijn maatje.”
Maud: “Dat vind ik ook, hoor.” En dan verdwijnt ze toch weer even naar de koe, om vrijwel direct terug te keren in een overall. “Het kalfje komt eraan!”

Nieuw leven

Met grote stappen snelt Evert naar de stal. Daar zitten zijn broers, Koop en André, aan de achterzijde van een inmiddels liggende Nummer 176. Ieder heeft een touw in de handen dat om een voorpoot van het aankomende kalfje zit. Ze kijken naar de kop van de koe; bij elke wee helpen ze het kalf een stukje de wereld in. In een paar zuchten ligt het kalfje in het stro. Trillend, met oogwit in de ooghoeken, het vachtje nat en glibberig. Het is een stiertje. Nummer 176 puft uit, staat dan op en draait haar oren nieuwsgierig naar haar baby. Ze likt haar kind. Maud staat aan de rand van de kraamkamer en kijkt naar het tafereel. Haar glimlach is zacht.

Boer zoekt vrouw kijk je iedere zondag om 20:25 uur bij KRO-NCRV op NPO 1. De afleveringen terugkijken doe je via NPO Start