Grote Boer Zoekt Vrouw-ergernis: ‘Waarom moeten die honden in godsnaam mee naar de opnames?’

Nadat Winter Vol Liefde een paar weken geleden eindigde, kon ik gisterenavond dan eindelijk uit dat zwarte gat kruipen. Boer zoekt Vrouw is terug – en hoe. Met véél meer vaart. Een andere aanpak. En één groot mysterie dat nog altijd niet is opgelost.

B&B Vol Liefde en Boer zoekt Vrouw

Hoewel dezelfde producent de programma’s maakt, kunnen B&B Vol Liefde en spin-off Winter Vol Liefde haast niet meer van elkaar verschillen. Ik zie B&B altijd als de ontspoorde broer van het gezin. Een tikkie afgetakeld, rauwer, en veel spannender. Met allerlei heftige kandidaten met TV-ambities. Terwijl brave zus BzV thuis op de bank zit met een dampend kopje gemberthee, labradoodle’s op schoot, en een rustig leventje leidt. Maar deze keer moest ook Boer zoekt Vrouw er eindelijk aan geloven en kwam er wat meer vaart in het geheel. Broodnodig, nu ik deze toevoegingen zie.

Yvon jakkert er sneller doorheen

Yvon Jaspers jakkert er deze keer wat sneller doorheen. Geen gênante brievenaflevering meer waarin ze bij de ene hete boer een wagonlading liefdesbrieven aflevert, terwijl een andere kandidaat het één deur verder moet doen met nog geen tien lullige schrijfsels. Dat voelde altijd onnodig sneu én saai. Het is helemaal niet interessant om te kijken naar iemand die allerlei hele persoonlijke brieven voorleest. Hup, meteen die ongemakkelijke, face-to-face-actie. En dat is precies wat we kregen: gelijk een speeddate-aflevering waarin we ook nog iets meer tijd kregen met de boeren en hun dates, omdat deze week maar één helft van de deelnemers ging daten.

Kritiek is onterecht

Online klonk er na de uitzending meteen al kritiek op deze nieuwe aanpak; onterecht, als je het mij vraagt. Het argument dat we de boeren nu minder goed leren kennen klopt misschien wel – maar is dat erg, in deze fase van het seizoen? We krijgen nu meer zendtijd per boer omdat de speeddates in twee delen worden gehakt. En we leren de boeren later héél goed kennen bij de logeerweek, dus dat argument gaat simpelweg niet op.

Stofzuigverslaving

En laten we eerlijk zijn: ook nu krijg je al een goed beeld van hoe zo’n eigenzinnige agrariër in elkaar steekt. Martijn is die lieve, zenuwachtige Brabantse boer die enorm zijn best deed en geïnteresseerd overkwam. Roel houdt van zijn bloemkolen én van Feyenoord. Hij kwam ook goed voorbereid aan door een noodvraag te bedenken die hij erin kon gooien wanneer het stil zou vallen. En Jan? Die gebruikte zijn speeddates als een soort therapiesessies om zijn stofzuigverslaving van zich af te praten. Heerlijk én ongemakkelijk.

‘iets dat ik totaal niet snap’

Toch is er iets dat ik totaal niet snap. Een soort ziekte waar dating-tv aan leidt en waar ook Boer zoekt Vrouw mee is besmet: het gigantisch voor lul zetten van nietsvermoedende kandidaten. “Wij worden gewoon een setje”, legde de zelfverzekerde Anita, date van Jan, voor haar date uit aan Yvon. “In mijn hoofd is dat al een heel plaatje geworden.”  De presentatrice probeerde het nog een beetje te relativeren, maar maakte tegelijkertijd ook duidelijk dat ze dit bizar vindt. “Dat is eigenlijk al ver gefantaseerd voor iemand die je nog nooit hebt gezien.”

Anita moet tegen zichzelf beschermd worden

Anita ‘visualiseerde’ al dat ze met Jan op stedentrip gaat. “Dat heb ik al helemaal uitgeschreven.” Vervolgens haalde ze een envelop tevoorschijn met daarin daadwerkelijk een uitgeschreven ‘script’ van de citytrip. Want nee, het was niet metaforisch bedoeld; deze vrouw had het écht letterlijk uitgeschreven. “Mag ik het lezen?”, vroeg Yvon, gehaaid als ze is. Die rook natuurlijk een ongemakkelijk momentje. Diepe zucht. Deze mensen worden op deze manier echt voor schut gezet. Je kan haar ook in bescherming nemen door dit niet uit te zenden. Ze komt nu over als een tikkie gek, wanhopig mens. Dat is ze misschien ook wel, maar moet je haar dan niet even waarschuwen? Dan kan ze alsnog zelf bepalen of ze deze bizarre brief tevoorschijn tovert of niet.

‘Kan ik wakker van liggen’

Tot slot moet me nog iets van het hart. Iets waar ik haast wakker van kan liggen. Die twee honden van Yvon Jaspers… Waarom moeten die in godsnaam mee naar de opnames? Labradoodles Tommy en Buck voegen – hoe lief ze dan wel niet mogen zijn – helemaal niets toe aan het programma. Tijdens het kijken denk ik toch steeds: waar zijn die honden nu? En als ze eenmaal in beeld komen, kijk ik toch vooral naar die viervoeters. Ze leiden enorm af. Toen de boeren mochten uitkiezen welke vrouwen ze mee op dagdate nemen, ploften Buck en Tommy pontificaal neer voor de voeten van Yvon en de boer. Die stikzenuwachigte vrouwen moesten eerst met een boog om de honden heen, om dan eindelijk hun boer even dankjewel te kussen.

Welke presentator – Freek Vonk niet meegerekend – neemt nu zijn huisdieren mee naar opnames van een groot primetimeprogramma? Stel je voor dat Eva Jinek een van haar katten naast zich zet aan de talkshowtafel. Of dat Johan Derksen zijn labradoodle Cuby de VI-studio onveilig laat maken. Een bizar idee, eigenlijk. Waarom Yvon haar hond al jaren meesleurt en onderdeel maakt van het programma? Het is me nooit duidelijk geworden. Ik realiseer me ook dat ik hier waarschijnlijk alleen in sta. En dat veel mensen het helemaal gezellig vinden. Maar ik snap het gewoon niet. What’s next? Dat de makers Tommy een microfoontje omdoen zodat-ie mee kan blaffen als hij het ergens niet mee eens is?

Al is dat laatste iets dat ik stiekem ook wel graag zou willen zien.